| |
| |
| |
Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, het welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.
| |
1
1 KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.
| |
2
Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.
| |
3
Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Koningh 2 boven alle Goden.
| |
4
a In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende 3 de hooghten der bergen zijn sijne.
| |
5
Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben ’t drooge geformeert.
| |
6
Komt, laet ons aenbidden ende neder bucken, laet ons knielen voor den HEERE 4 die ons gemaeckt heeft.
| |
7
b Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen 5 sijner hant: 6 c Heden soo ghy sijne stemme hoort,
| |
8
En verhardt u herte niet, d gelijck te Meriba: gelijck ten dage 7 van Massa in de woestijne:
| |
9
8 Daer my uwe vaders versochten, e my beproefden, oock 9 mijn werck sagen.
| |
10
f Veertigh jaer hebb’ ick verdriet gehadt 10 aen [dit] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck 11 dwalende van her- | |
| |
ten: ende 12 sy en kennen 13 mijne wegen niet.
| |
11
Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, 14 Soo sy 15 in mijne ruste sullen ingaen!
|
-
1
- Hier en wort de name Davids niet by gevoeght: maer de Apostel getuyght Hebr. 4.7. dat David d’autheur deses Psalms is, ende dat hy dese woorden tot d’Israëliten gesproken heeft.
-
2
- Dat is, boven alle Engelen, Princen, Regenten der werelt: Ofte, boven alle valsche Goden: Ofte, boven al dat Godt genoemt wort. Alsoo oock Psalm 8. vers 6. ende 96.4, 5.
-
3
- Ofte, krachten, dat is, de bergen die krachtigh hooge zijn: Ofte, de seer hooge spitsen der bergen, daer geen mensche te dege by komen kan.
-
4
- Hebr. die onse Maker is: Als of hy seyde, onsen Schepper na den lichame ende ziele, ende die ons oock door sijnen Geest wederbaert, als Psalm 100.3.
-
5
- D. die hy gelijck met sijner hant leyt ende stiert.
-
6
- Dat is, soo lange als de tijt duert in welcken hy tot u spreeckt.
-
d
- Exod. 17.7. Numer. 20.1, 3, 13. Deuter. cap. 6. vers 16.
-
7
- Dat is, der versoeckinge.
-
8
- De Apostel dese woorden verhalende 1.Corinth. cap. 10. vers 9. seyt, sy versochten Christum.
-
9
- Te weten, hoe ickse strafte van wegen hare ongehoorsaemheyt: Ende haer wederom genade bewees, doe sy haer tot my bekeerden.
-
10
- Te weten, aen uwe voorvaders de ongehoorsame Israëliten, doe sy door de woestijne wandelden.
-
11
- Dat is, haer herte ende gemoedt wil al den dwaelwegh in.
-
12
- D. sy en vragender niet na, noch begeerense niet te weten.
-
13
- D. mijne geboden, om daer in te wandelen.
-
14
- Dat is, sy en sullen niet ingaen in mijne ruste. Siet van dese wijse van spreken Numer. 14.23. ende Psalm 89.36.
-
15
- D. in ’t Canaan, als Deuter. 1. versen 34, 35. ende 12.9. het welck de Apostel verklaert een voorbeelt te zijn van het eeuwige leven, Hebr. 4.3.
|