tiek: verhalend, zoals M. Platel in De prinsen van Stuyvenberg, of onthullend zoals in H. de Ridders graafwerk in de Wetstraat. Zelfs vanuit de universiteit komen er leesbare publikaties over actueel-politieke onderwerpen. Het aanbod aan achtergrondinformatie is zo in nog geen tien jaar tijd vervijf-, misschien zelfs vertienvoudigd. Hoe kan een opinieweekblad daarmee concurreren? Door excerpten uit die boeken als voorpublikatie op te nemen?
De opinieweekbladen zijn in de slag om de publiciteit eveneens aan de verliezende hand. Met kleur-in-de-krant en, weer eens, de extrakaternen, hebben de dagbladen de weekbladpers een deel van het advertentie-volume ontfutseld. De weekbladen in magazine-vorm ondervinden op dat punt ook langzamerhand hinder van een nieuwsoortige ‘piraterij’: creditcardleveranciers (American Express, Diners', Eurocard... ), allerlei service-clubs en grote bedrijven bewerken hun leden/cliënten met mooi-ogende periodieken waarin zij ook publiciteit voor derden opnemen. Met het slinken van het advertentie-aandeel vermindert uiteraard ook de financiële veerkracht van de opinieweekbladen.
Wat er beweegt in de wereld van de geschreven pers bedreigt dus veelal de biotoop waarin de opinieweekbladen moeten leven. Bovendien zijn er ontwikkelingen in de audiovisuele media die hen ook pijn kunnen doen. Eerst kwamen de BRT-programma's met achtergrondinformatie (
Aktueel en
Panorama, om er maar twee te noemen). Later, met de spectaculaire groei van het kabelaanbod in Vlaanderen, verschenen de vele buitenlandse broers van ons eigen
Panorama. Tesamen zijn ze wellicht niet in staat om de opinieweekbladen helemaal weg te vagen, maar als ik mijn informatiehonger via de beeldbuis bevredigd zie, waarom zou ik dan een weekblad kopen? Er is nog een andere evolutie. Tussen de audiovisuele media en de geschreven pers lopen meer en meer financiële en organisatorische
verbindingen: gemeenschappelijke eigenaars,
joint ventures op het domein van de commerciële televisie (de ‘Vlaamse Media Maatschappij’ en de ‘Onafhankelijke Televisie Vlaanderen’, bijvoorbeeld). Hier is een flink stuk van de media-toekomst in de maak. De weekbladuitgevers zitten daarbij zeker niet op de eerste rij. En voor de echte opinieweekbladen à la
De Nieuwe en
Links is in deze ontwikkeling helemaal geen plaats ingeruimd. Hun financiële draagvlak is veel te smal. Zij zijn inderdaad een bedreigde soort.